Ya Korona olduysam

Aslında fark etmiyordum.

Bir bakmışım Korona yokmuş gibi yaşamaya başlamışım.

Eskiden gösterdiğim özen ve dikkat yerini umursamazlığa bırakmış.

Oysa,en yakınlarımızı kaybettik.

Farklı ettim ki,kanıksamışım.

Ofis içinde çalışırken bile maske hak getire.

Sonra bir gün yanımda çalışanimdan bir telefon.

''Abi,ablam abim korona oldu.

Karantinadayiz.'

Bir an beynimde şimşekler çaktı.

Daha 2 gün önce montaj yaparken çalışırken yanyanaydık.

Ne maske ne mesafe.

İçim içime sığmaz oldu.

Ya bende olduysam..

Ben önemli değilim.

Kadere teslim yapım vardır, umursamam.

Ama ya aileme sevdiklerime bulaştırdiysam.

Aklımda bir sürü soru.

Ateşim mi var..

Bu sırt ağrısı zatürre"den mi..

Dolapta ne varsa kokluyorum..

Ne varsa tadina bakıyorum..

Koku var mı, tat var mı.

5 gün beklemem lazım.

Test sonucu yalancı negatif olmasın diye.

Eve kapadım kendimi.

Sanki hapisteyim.

Eşim, yemek bırakıyor kapının önüne.

O.' Ne gerek var gel 'dese de,ya varsa ya onlara bulaştırırsam.

Arkadaşlar arıyor..

' Bogazdayiz,hadi sende gel.'

Olmaz diyorum..

O beş gün kabus gibi.

Sonra hastaneye teste..

E nabızı yenileyip yenileyip duruyorum.

Sonuç bekliyorum..

Ve negatif.

Nasıl rahatım.

Sonra kızıyorum kendime.

Bu salgın bitmedi.

Ne bu rahatlığın.

Maske, mesafe slogan

değil,hayatın gerçeği.

Çok sıkıldık çok yorulduk kabul.

Ama herkes aşılanana kadar başka care yok.

Raif Ugan yazdı..