Murat Solmaz'ın ardından..

Çok mu samimiydim. Her gün görüşüyor muydum ?

Hayır.

Ama; ona karşı inanılmaz bir hayranlığım vardı.

Hayat mücadelesine, gazeteciğe olan aşkına.

Çok saygılı, kalbi riya bilmeyen bir isimdi.

Hani kör ölür badem gözlü olur derler ya..

Öyle değildi Murat.

Kim onun arkasından ne yazdıysa samimiydi.

.

Olduğu gibi düz. .Duygulu işine aşık..

Çile çeken.. Zorlanan. Ama gazetecilikten asla vazgeçmeyen.

Ayak oyunları bilmezdi Murat.

Hayatı hep mücadele içinde geçti.

Bu şehrin taşını toprağını, sokağını en iyi bilenlerdendi.

Bu şehri insanları en çok sevenlerdendi.

Bir kişi arkasındasın Murat için tek kelime kötü söz söylemedi.

Bir kişi onun ölüm haberini, okuduğunda '''Aman bana ne demedi..''

Bir kişi acı haberi duyduğunda ''Dudak bükmedi''

Çünkü; Murat öyle biriydi.

Sevecen samimi saygılı..

Bazen sosyal medyada paylaştığı fotoğrafları görürdüm.

Sonra arardım, 'Murat kullanacağım bunları.''

Hiç hayır demedi. Hiç olmaz demedi.

O bildik sevecenliği ve saygısıyla, 'Elbette abi' 'dedi.

Çok zamansız oldu bu ölüm..

Kabul ''Ölüm Allah'ın emri.''

Ama içim öylesine acıdı ki...

Allah rahmet eylesin.

Raif UGAN YAZDI..